Stargard położony jest nad rzeką Iną, do której na terenie administracyjnym miasta uchodzą Mała Ina i Krąpiel. Wzdłuż zachodniej granicy miasta (Kluczewo – tereny po lotnisku wojskowym) płynie rzeczka Gowienica uchodząca do jeziora Miedwie, stanowiąca czuły punkt w sieci hydrograficznej miasta. Na obszarze miasta znajdują się również następujące kanały stanowiące sieć hydrologiczną miasta: 1) Kanał Jagielloński – wlot powyżej mostu w ciągu ul. Popiela, wylot przy moście w ciągu ul. Bolesława Chrobrego (obydwa po prawej stronie Iny), długość około 1 km, biegnie równolegle do Iny; 2) Młynówka – wlot po prawej stronie Krąpieli przed mostem w Strachocinie (teren gminy Stargard), wylot po prawej stronie Iny, długość około 4 km; 3) kanał wzdłuż ul. Bydgoskiej – wlot po prawej stronie Krąpieli, około 2 km od ujścia, wylot po prawej stronie Młynówki, przed ul. Michała Drzymały, długość około 4 km.
Ina była przez wieki dla Stargardu tak ważna, że jej symbol umieszczono, wraz z pomorskim gryfem, na tarczy miejskiego herbu. Przez tysiąc lat żeglowna, w średniowieczu zadecydowała o rozwoju, prospericie i potędze portowego miasta. Stanowiła ona do końca XIX w. wieku na tyle sprawny szlak wodny, że dzięki niej Stargard stał się od XIV w. największym eksporterem pszenicy na Pomorzu Zachodnim. Wywożone towary ładowano wówczas na barki w porcie leżącym w obrębie murów miejskich (port wewnętrzny był unikatem nie tylko na Pomorzu). Wyspę leżącą wewnątrz obwarowań przecinały wtedy dwie, nieistniejące już odnogi rzeki, które również służyły za kanały załadunkowe. Podnosiło to znacznie sprawność stargardzkiego portu. U ujścia Iny, w awanporcie, który należał do Stargardu odbywał się przeładunek na statki pełnomorskie. Bogactwo i niezależność miasta były zarzewiem licznych konfliktów z konkurentami. Goleniów i Szczecin (mimo książęcego przywileju wolnej żeglugi) starały się przeszkadzać Stargardowi w spławianiu towarów m. in. zagradzając okresowo koryto Iny. Ze Szczecinem w XV w. doszło nawet do otwartego, nierozstrzygniętego konfliktu („wojny pszennej”). Miasta te były podówczas niemal równorzędne i leżały w innych księstwach. Mieszczanie i zbrojni najemnicy potykali się na lądzie i wodzie. Tę największą wojnę handlową Pomorza zakończył rozejm w Kobylance.
Ina dawniej poruszała też wielki młyn książęcy, a później (od XVIII w.) – miejski, a jej dopływy Krąpiel i Mała Ina – inne stargardzkie młyny. Rzeka również dostarczała stargardzianom ryb. Wody jej broniły miasta: tworzyły mokradła i rozlewiska przed murami i wałami oraz wypełniały – po uprzednim spiętrzeniu – większość głębokich fos. Była także niezbędna dla stargardzkich rzemieślników. Szczególnie zależni od niej byli liczni w mieście sukiennicy (bo ona poruszała ich młyny – folusze) i garbarze. Później, jej rola dla przemysłu też była ogromna. Dla wszystkich mieszczan rzeka była źródłem wody i miejscem wypoczynku.
Ina bywała też groźna. Jej wiosenne wylewy i częste, poważne powodzie zmusiły dawnych stargardzian do jej regulacji oraz budowy systemu odciążających kanałów i zbiorników retencyjnych. Dzisiejsza Ina jest na powrót rybną rzeką. W swym środkowym biegu – systemem kanałów – nawadnia liczne uprawy, a kajakarze postrzegają ją jako ciekawy szlak wodny.
Współczesny Stargard spotyka się z rzeką w ciągu rozległych terenów zielonych. Równolegle do ul. Marii Curie- Skłodowskiej biegnie malowniczo usytuowany ciąg spacerowy nad Iną. Park Zamkowy położony w północno-wschodniej części Starego Miasta również rozlokowany jest nad rzeką. Park położony jest na terenie dawnego grodziska – najstarszej części miasta. Park Jagielloński położony jest we wschodniej części Starego Miasta, wchodzi w skład stargardzkich plant, od północy graniczy z Parkiem Zamkowym, a od zachodu z Parkiem Popiela. Park Popiela leży w południowej części Starego Miasta nad rzeką Iną, od północnego zachodu graniczy z Parkiem Piastowskim, a od południowego wschodu z Parkiem Jagiellońskim.