Elbląg to najniżej położone miasto w Polsce. Leży u ujścia rzeki Elbląg do Zalewu Wiślanego. Nazwa Elbląg pochodzi od rzeki Elbląg, zapisanej w 890 roku przez podróżnika Wulfstana jako Ilfing. Miasto przejęło nazwę (Elbing) od rzeki w 1237 roku.
Niedaleko miejsca, w którym do IX wieku znajdowała się pruska osada handlowa Truso, wiosną 1237 roku Krzyżacy wybudowali na wyspie u ujścia rzeki niewielki drewniano-ziemny gródek. Po roku 1240 przenieśli się w miejsce dzisiejszego Starego Miasta, w którym w miejscu dzisiejszego Podzamcza istniała już osada zasiedlona od połowy X wieku. Do osady, której nazwa wywodziła się od pruskiej nazwy rzeki Ilfing, Krzyżacy sprowadzili kolonistów niemieckich i stąd prowadzili ekspansję militarną w kierunku ziem zamieszkanych przez Prusów. Podobnie jak w innych miastach nadbałtyckich ulice wytyczono prostopadle do rzeki, a przecinająca je w poprzek ulica stanowiła rynek. Przez pierwsze 70 lat Elbląg był najważniejszym ośrodkiem życia miejskiego, jedynym portem morskim oraz podstawową bazą militarną organizującego się państwa krzyżackiego. Zamek krzyżacki, zbudowany na południe od miasta w okolicach ujścia rzeki Kumieli do rzeki Elbląg, był uważany za najpotężniejszy i najpiękniejszy zamek zakonny po zamku w Malborku. Podstawą rozwoju miasta był handel morski, który powodował napływ nie tylko towarów, ale i osadników z różnych krajów. Miasto uczestniczyło w życiu Hanzy, z którą luźno było związane od 1295, a od 1356 oficjalnie. Od połowy XIV wieku Elbląg zaczął stopniowo tracić na znaczeniu w stosunku do innych pruskich miast portowych. Skierowanie głównego ujścia Wisły ku Gdańskowi utrudniło żeglugę do Elbląga, a rozwój korzystniej położonego Gdańska zaczął przyciągać do niego większość statków z północy i zachodu Europy.
W 1483 zakończono budowę Kanału Jagiellońskiego, dzięki któremu Elbląg odzyskał połączenie wodne z rzeką Nogat. W 1571 r. król Zygmunt II August zamówił w elbląskiej stoczni budowę pierwszego polskiego okrętu wojennego, galeonu Smok. Na początku XVIII wieku miejski handel był już w upadku, zamierała praca stoczni. Pod rządami pruskimi stało się głównym portem dorzecza Wisły, ale tylko do czasu zajęcia przez Fryderyka II Gdańska. Dwadzieścia lat działania w uprzywilejowanych warunkach pozwoliło Elblągowi wybić się gospodarczo dzięki usprawnieniu pracy portu – pogłębieniu Nogatu, rzeki Elbląg, redy portowej i rozbudowie urządzeń portowych. Ożywienie gospodarcze było jednak krótkotrwałe, a intensywne zamulanie toru wodnego ponownie zahamowało rozwój portu i handlu.
W II połowie XIX wieku, obok Szczecina, a przed Gdańskiem i Królewcem, Elbląg był silnym pruskim ośrodkiem przemysłu metalowego. Ważnym działem przemysłu pozostawała nadal budowa statków. Dużą rolę w tej dziedzinie odegrał Ferdinand Schichau, który w 1837 roku otworzył w mieście fabrykę maszyn, a w 1854 swoją stocznię, będącą z czasem głównym niemieckim producentem torpedowców.
Miasto ponownie odkrywa swoje związki z rzeka, nad która powstało. Bulwar Zygmunta Augusta to jedna z ulubionych części miasta, jeśli chodzi o spacer i wypoczynek. Położony nad brzegiem rzeki nazwanej tak samo jak miasto, pełni rolę deptaka. Prawie do końca XVIII wieku oddzielony był od miasta murami, w których znajdowały się liczne bramy będące ujściami głównych ulic. Po 1773 roku większość murów rozebrano, nieznaczną część przebudowano. Poprzednio miejsce to nosiło nazwę Pomostu Rybackiego (Die Fisch Brücke), która odnosiła się dokładnie do fragmentu położonego między Mostem Wysokim a żurawiem stojącym w pobliżu Mostu Niskiego. Stara nazwa związana jest z pomostem, służącym mieszkańcom do handlowej wymiany rybami i produktami rolnymi z kupcami przybywającymi do miasta w łodziach. Miano Bulwar Zygmunta Augusta miejsce to uzyskało w roku 1975. W północnej części Bulwaru znajdują się budynki Żeglugi Gdańskiej, znany lokal gastronomiczny oraz kasy, gdzie można kupić bilety na rejsy na trasie Krynica Morska-Frombork. Do końca II wojny światowej w tym samym miejscu działały firmy żeglugowe, między innymi Zedlera i Schichaua, które oferowały mieszkańcom transport do Krynicy Morskiej i przez elbląski kanał.
Na uwagę zasługuje budynek mieszczący się przy Bulwarze, tak zwany Dom Rektora, w którym w okresie międzywojennym mieściła się szkoła Agnes Miegel Schule. Właścicielka była dziennikarką i pisarką, uważaną za symboliczną matkę Prus Wschodnich. Wejście do budynku ozdabiają dwa kamienne sfinksy, a sąsiaduje on z jednopiętrową kamienicą, w której mieści się siedziba Prokuratury Okręgowej. Przy Bulwarze znajduje się również Muzeum Archeologiczno-Historyczne. Tu od około 1458 roku do końca lat dwudziestych XVI wieku mieścił się klasztor sióstr Brygidek, a od 1535 roku elbląskie gimnazjum. Była to pierwsza placówka humanistyczna tego typu w Polsce, posiadająca jeden z największych zbiorów bibliotecznych w Prusach. Szkoła mogła się także poszczycić kolekcją instrumentów astronomicznych, wykonanych w XVIII wieku przez browarnika, lekarza i miedziorytnika Johanna Friedricha Enderscha (twórca map Warmii, Żuław, Prus, również autor grafik przedstawiających elbląskie budowle, i wykonawca słynnych globusów).
Dzisiejszy Bulwar Zygmunta Augusta niczym nie przypomina przedwojennego wyglądu. Miejsce to nazywało się wówczas nabrzeżem Hermanna Balka. Staromiejskie kamienice niemalże dotykały brzegów rzeki, dając niezapomniany widok charakterystyczny dla hanzeatyckich miast. Częściowych remontów kamienic, a w szczególności ich elewacji, dokonano przed obchodzonym w 1937 roku 700-leciem założenia Elbląga. Podczas jubileuszu elewacje od strony rzeki udekorowano i podświetlono. Zbombardowane i spalone w lutym 1945 roku Stare Miasto, ostatecznie rozebrano w roku 1957. Realizowany od 40 lat plan rekonstrukcji elbląskiej starówki nie przewiduje jednak odbudowy nadrzecznych kamienic. Obecnie zabudowa mieszkaniowo-usługowa znajduje się nieco dalej od rzeki, a na bulwarze organizowane są liczne imprezy i spotkania.